Door: Johan Geenen, de 13e!
Mensen met vette pensen zien we al jaren niet meer, tegenwoordig zijn het afgetrainde types, die zeer bewust met hun sport bezig zijn. Dat bleek ook bij deze editie van dit jaarlijkse loopfenomeen. Die types bestaan dan o.a. uit wat oudere atleten, die allang hebben bewezen wat zij al of niet waard zijn. Mochten zij in de overtuiging zijn dat hun marktwaarde een teruglopende curve krijgt, dan nemen ze eenvoudigweg 1 of meerdere en nog meer talentvolle kinderen mee. Dat maakt dan ook hun deelname meer gerechtvaardigd. Zelf heb ik ook het pad belopen van aanstormend talent, enthousiast deelnemer van diverse sporten, en als zovelen toch nog steeds denkend mee te kunnen komen met een hoogstaand deelnemersveld, sterker, nog in de prijzen te kunnen delen. Dit jaar nieuwe schoenen aan laten meten, na een lichte hamstringblessure en dus gewapend hiermee ambitieus aan de start verschenen.
13 deelnemers, wat betekent dat er weer meer belangstelling is voor dit bizarre evenement.
Tekst gaat verder onder de foto
Onze leading man Erwin had weer een plannetje bedacht om ons niet traditioneel bij de Kruisberg naar beneden te sturen, maar “ergens” te droppen. Dit was op zich niet echt een origineel idee, maar toch altijd veel lastiger. En dat bleek al snel. In dit geval richting Heemskerk, tegen de zon in, dat had ik voor mijzelf al vastgesteld als houvast… Dus steeds quasi nonchalant achterom kijken waar dat ding zich bevind.
De start was al meteen verrassend, iedereen ging stervormig uit elkaar, waarbij ik dacht dat ik het juiste groepje had gekozen en waande mij op z’n minst al vierde in de uitslag. Van dat groepje bleef alleen Erwin en ik over (die zou het toch wel weten nam ik aan). Vorig jaar verzande ik nog alleen op een camping, dus dat ging mij nu niet meer gebeuren. Kwam onderweg nog wat alternatievelingen kruisend tegen die het m.i. niet begrepen hadden. Erwin kreeg het al snel voor elkaar om mij af te schudden. In een latere fase nog snoeihard ingehaald door Meike Hartog, maar ik dacht nog steeds goed bezig te zijn. Voor mij liepen Miranda en vader Jan enigszins onzeker zwalkend, en angstig achterom kijkend, dus ik dacht: zij zien mij kennelijk als een bedreiging. Nadat ook zij plots uit zicht verdwenen sloeg de onzekerheid toch weer toe en dacht: het zal toch niet weer gebeuren. Na een fietsend stel min of meer aangehouden te hebben om de weg naar het Johannes Hof te laten duiden slofte ik uiteindelijk de goede kant op. Van je vrienden hoef je het niet te hebben…
Ik zag in de verte al een kleine menigte staan, cq wachten en werd tegemoet gefietst door mevr. Els Steur, die mij mentaal ondersteunend binnenloodste. Ik hoorde, net als vorig jaar, geen uitgesproken klachten, maar wel voor mij pijnlijk gegniffel was waarneembaar, begrijpelijk op zich. Chocomel met koek deed wonderen en ik wist dat dit ook weer een ‘part of the fun’ was. Maar m’n hamstring dacht daar anders over, wat op zich dus ook weer een redelijk excuus was voor mijn “prestatie”.
De twee worsten van slagerij Schoen (weer dank voor deze attenties) gingen dit jaar naar winnaar Miel van der Meer en Cora Sistemans als snelste vrouw. Mark Kuijzer gooide nog een kerstsurprise in de loterij, die belande bij Meike Hartog, die je voor haar als aanmoedigingsprijs zou kunnen zien. In vroeger jaren werd er ook een worst uitgedeeld aan de laatst binnenkomende (13e…), maar dat is kennelijk een inmiddels wat afgezaagde vertoning en voorspelbaar. Ook hierin word men steeds alerter “tegenwoordig”. Wat voor deze persoon over bleef was de verplichting om een verslag te schrijven wat voor hem dan weer relativerend zou kunnen werken.
Tekst gaat verder onder de foto
Dank aan alle deelnemers en begeleiders die dit leuke evenement toch steeds weer in stand houden. Dit jaar bleek vooral ook de jeugd het weer ontdekt te hebben, helemaal goed.
Volledige uitslag:
Twee keer per jaar verscheen ons clubblad De Ronding: een prachtig, full colour magazine vol foto's, persoonlijke verslagen en informatie. Online te bekijken. Zie hier de laatste gedrukte exemplaar!